Van wie is de staking?
De inflatie loopt op tot 14%, de huidige ‘loonsverhoging’ door de regering is een zware loonsverlaging en de aangekondigde verhoging voor 2023 is slechts 2%. Dit betekent dat meer collega’s van de NHS hun baan zullen opzeggen en dat de personeelstekorten zullen toenemen. Het is tijd om de realiteit onder ogen te zien.
We hebben lang geen strijd geleverd. Afgezien van de artsen in opleiding is er in 30 jaar geen grotere staking geweest in de NHS. Wie heeft de ervaring om de strijd te organiseren? Een succesvolle strijd vereist een gezamenlijke actie van werknemers in verschillende salarisgroepen, in verschillende ziekenhuizen, in verschillende vakbonden. Als we kijken naar wat er de afgelopen maand is gebeurd, zien we dat de vakbonden niet in staat zijn om deze eenheid te organiseren.
Wat is er dan gebeurd?
Na druk heeft de Schotse regering besloten het jaarloon te verhogen met 2.200 pond, tegenover 1.400 pond in Engeland. Gezien de inflatie zou dit nog steeds een reële loonsverlaging zijn. De leden van de meeste vakbonden weigerden deze “loonsverhoging” en stemden voor stakingsacties. Bondsfunctionarissen van Unison negeerden dit, onderhandelden over een lagere verhoging voor salarisgroep 5 en hoger en adviseerden de leden het aanbod te aanvaarden, terwijl de andere grote vakbond, de RCN, adviseerde te weigeren. Bij de ambulancedienst hebben de GMB en Unite hun stakingsactie niet op elkaar afgestemd om op dezelfde dag te staken.
Uiteindelijk hebben de meeste vakbonden in Schotland de staking afgeblazen en de leden tot een nieuwe stemming gedwongen.
In Engeland riep de RCN op tot stakingen op 15 en 20 december, maar besliste dat niet alle leden die voor staking stemden, ook daadwerkelijk zullen meedoen. Unison slaagde er niet in om meer dan 40% van hun eigen leden te mobiliseren om te stemmen en haalde in de meeste ziekenhuizen de wettelijke drempel niet. E-mails versturen en individuele leden thuis bellen is niet genoeg om de collectieve geest te creëren die nodig is om een staking te organiseren – niemand van ons heeft in de aanloop naar de stemming zichtbare manifestaties in en buiten ziekenhuizen gezien. De regering moet blij zijn dat de vakbonden de werknemers zo uit elkaar houden.
Dus wat moeten we doen?
We hebben onafhankelijke en open vergaderingen nodig.
We hebben onafhankelijke en open vergaderingen nodig in elk ziekenhuis of afdeling, open voor alle werknemers, ongeacht beroep of vakbondslidmaatschap, om te bespreken hoe deze strijd moet worden georganiseerd.
In Frankrijk, begin jaren ’90, slaagden gezondheidswerkers erin dergelijke bijeenkomsten op nationaal niveau te coördineren – vóór WhatsApp of internet. Laten we van de RCN-pickets medio december bijeenkomsten maken – of ze desnoods zelfstandig organiseren.
Op de bijeenkomst kunnen we inventariseren welke diensten en afdelingen aanwezig zijn en ervoor zorgen dat we afgevaardigden uitnodigen van de afdelingen die afwezig zijn. We kunnen concrete eisen bespreken en verschillende acties om die af te dwingen, van overwerkboycot, werken volgens regels, tot staking. We kunnen bespreken of we druk moeten uitoefenen op de vakbonden om onze besluiten te steunen of dat we het zelf zullen doen. We kunnen uitzoeken hoe we kunnen coördineren met vergaderingen in andere ziekenhuizen.
Tijdens recente ziekenhuisstakingen in Duitsland hebben we kunnen zien hoe sterk een staking kan zijn als afgevaardigden van elke afdeling de strijd samen coördineren. Als gevolg van de stakingen krijgen werknemers nu een dag vrij voor elke vijf diensten die onderbezet zijn. Stakingen in ziekenhuizen zijn lastig, maar ze kunnen effectief zijn zonder levens in gevaar te brengen.
Er zijn andere manieren om de regering onder druk te zetten. Als duizenden NHS-werknemers de huidige stakingen bij de Royal Mail, universiteiten, spoorwegen en levensmiddelenfabrieken zouden steunen door sorteerkantoren, ingangen van stations of fabriekspoorten te blokkeren, zou de regering in de problemen komen. In Argentinië blokkeerden gezondheidswerkers en leraren de hoofdwegen naar olievelden en toeristenoorden om de regering financiële schade toe te brengen. Op die manier konden ze een enorme loonsverhoging afdwingen.
Dit zijn moedige acties. Het zal niet gemakkelijk zijn, en er zullen veel mensen zijn die elke vorm van doortastendheid en initiatief proberen te onderdrukken. Maar wij, als NHS-werknemers, moeten duidelijk zijn wat er nodig is om echt te winnen, in plaats van genoegen te nemen met een waardeloze overeenkomst.
Dit zijn nieuwe tijden die ons allen dwingen om samen te leren. Schrijf ons en vertel ons uw gedachten en wat er op uw werkplek gebeurt.
Wij zullen de verslagen anoniem op ons blog publiceren.
E-mail ons op:
http://www.healthworkersunited.wordpress.com / healthworkersunited@protonmail.com
Het grotere geheel
We zien dat er meer stakingen plaatsvinden, van universiteiten tot spoorwegen tot de posterijen. Deze stakingen zijn een kans om sectoroverschrijdend de krachten te bundelen en te bespreken wat wij, als arbeiders, kunnen doen om de huidige sociale onheilsstemming te veranderen.
Zijn de huidige stakingen krachtig genoeg om onze lonen te verdedigen tegen inflatie en aanvallen zoals “fire and re-hire” [ontslaan en inhuren] ? We zien vaak dat stakingen van verschillende vakbonden en sectoren niet gecoördineerd worden en uiteindelijk geïsoleerd raken. We zien vaak dat de angst van de vakbonden om de strenge stakingswetten te overtreden onze strijd minder effectief maakt. We zien vaak dat collega’s gefrustreerd raken, omdat de beslissingen over de organisatie van de staking niet door de stakers, maar door de vakbondsleiders worden genomen.
We moeten samen en onafhankelijk over deze vragen nadenken, want de meeste organisaties hebben hun eigen belang als het om stakingen gaat: ze willen ons alleen als leden of kiezers werven. Ze hebben er geen belang bij dat wij onze eigen strijd begrijpen en leiden.
Maar het gaat niet alleen om lonen. De wet zegt ons dat “politieke stakingen” illegaal zijn. Ze willen ons in een hokje stoppen. Als arbeiders worden we verondersteld ons alleen zorgen te maken over ons levensonderhoud. Maar als ‘essentiële werknemers’ in de gezondheidszorg, het vervoer, de voedselproductie of de verwerkende industrie, weten we hoe de maatschappij wordt geleid en hebben we de potentiële macht, kennis en verbondenheid om het ten goede te veranderen.
Het huidige moment is gevaarlijk. We zien een escalerende wereldwijde crisis. De strijd om markten verandert in oorlogen, het klimaat gaat naar de knoppen. Het enge is dat we in de knoei zitten, niet alleen omdat machtige en rijke mensen er belang bij hebben dat de dingen blijven zoals ze zijn. Het enge is dat zelfs degenen die wij als machtig zien, van politici tot grote bedrijven, de situatie niet onder controle hebben. Deze maatschappij wordt op zo’n gefragmenteerde manier bestuurd – onsamenhangend door miljoenen gescheiden bedrijven, overheidsdiensten, lokale en nationale markten, wiebelend op fluctuerende aandelen- en wisselkoersen – dat niemand kan beweren controle te hebben. De chaotische reacties op de Covid-pandemie, op mondiale toeleveringsproblemen en klimaatverandering bewijzen dit.
Maar het huidige moment is vol hoop. Wij, als zogenaamde essentiële werknemers, weten hoe we dingen moeten besturen en zouden dat veel beter kunnen doen als we niet te maken zouden hebben met winstmarges en managementhiërarchieën. De huidige stakingen zijn ook een kans om dit potentieel te ontdekken. Wij hebben de sociale verantwoordelijkheid om de controle te nemen over de middelen waarmee we ons leven produceren en ze los te weken van dit systeem dat niemand controleert. Als iedereen alleen zou werken voor maatschappelijk nuttige doeleinden, zouden we allemaal veel minder kunnen werken en tijd hebben om te leren en van ons leven te genieten.
Uiteindelijk is dit een kwestie van macht: wie bezit en controleert de middelen die we gebruiken om levensnoodzakelijke voorzieningen te creëren? Als we effectieve stakingen kunnen leiden en coördineren, gebruiken we deze nieuwe macht dan om degenen die beweren voor ons te beslissen ter discussie te stellen? De huidige stakingen leggen deze vraag op tafel en vestigen de aandacht op onze verantwoordelijkheid als arbeiders voor de toekomst van de samenleving.
Voor revolte van de arbeidersklasse, zelfemancipatie en een betere samenleving!
http://www.angryworkers.org / angryworkersworld@gmail.com
Bron
Agitprop, 9-12-2022, NHS staking nieuwsbrief – Wiens staking is het? Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
arbeidersstemmen 
Commentaar van Aníbal en Fredo Corvo (verschenen in ‘New’ van 12-12-2022: https://leftdis.wordpress.com/news-from-internationalist-sites/)
Over de eerste tekst. Zolang er in het proletariaat geen uitgesproken strijdlust bestaat die ook gebaseerd is op een besef van het verderfelijke vakbondsoptreden, valt elke oproep tot het organiseren van vergadervormen, picketlines en gecontroleerde delegaties in dovemansoren. Welnu, dit is iets om doorheen te komen. Maar we mogen geen duimbreed toegeven of dubbelzinnig zijn zoals deze tekst, door te zeggen dat als dit niet gebeurt, het kapitaal systematisch wint en de vakbonden van het systeem op hun gemak doorgaan, waardoor het kapitalisme wordt gereproduceerd en dus de kapitalistische macht en de relatieve degradatie van de positie van de arbeidersklasse toeneemt, en zoals we het absolute zien, in volledige inflatoire afbraak.
Zinnen die van de vakbonden uitnodigen, zoals “We kunnen bespreken of we druk moeten uitoefenen op de vakbonden om onze besluiten te steunen of dat we het zelf zullen doen” zijn overbodig. Nee, een antikapitalistische strijdgroep mag niet aan de ene kant van de weegschaal de ene “optie” leggen en aan de andere kant het alternatief. Onze klasse moet de onafhankelijke strijd verdedigen, en we moeten duidelijk zeggen wat er gebeurt als er geen autonomie is. We moeten geen arbeidersopportunisme beoefenen ten gunste van de democratie en haar vakbeweging en het staats- of zakenkapitaal, ook al nemen veel arbeiders aanstoot aan de behandeling die ze krijgen. Als we niet duidelijk zijn, zaaien we verwarring en zijn we dubbelzinnig en verspreiden we illusionistisch centrisme. Het proletariaat heeft voor zijn strijd bovenal helderheid en waarachtigheid nodig.
In de tweede tekst, The bigger picture, schrijft AWW: “Ze zijn er niet in geïnteresseerd dat wij onze eigen strijd begrijpen en leiden.” Waarom? Is het omdat ze slechts bureaucratische bazen zijn met specifieke belangen? In alle democratisch vakbondswerk is er respect voor de vormen van arbeidsverdeling van de kapitalistische maatschappij en de kapitalistische verhoudingen. Zolang deze verhoudingen worden gerespecteerd, zullen deze al dan niet bureaucratische vormen van arbeidsverdeling en functies systematisch zegevieren. Daarom probeert een belangrijke massa arbeiders een beetje plaats voor zichzelf te maken in het kapitalisme en probeert te profiteren van de vakbondsafgevaardigden en hun bureaucratische en pro-kapitalistische structuren, regelingen en sociale procedures. We moeten het duidelijk zeggen en geen domme illusies koesteren dat door andere organisatievormen de INHOUD van de strijd zou veranderen. Er is een intieme relatie tussen inhoud en vorm, zoals de arbeidersstrijd voortdurend aantoont. Er zijn perioden waarin het kapitaal tien kruimels loslaat. En andere perioden waarin het minder dan vijf en lager gaat. En “in ruil” eist het meer proletarische pacificatie, arbeidsopoffering en democratisch cretinisme.
En niet te vergeten, het kapitaal eist dat de arbeiders zich onthouden van de noodzakelijke proletarische internationalistische politiek. Tegelijkertijd woedt de inter-imperialistische oorlog over de hele wereld, met dikke militaristische wolken in de intense concurrentie tussen de hoofdsteden, die profiteren van de proletarische verwarring, het gewicht van het nationalisme binnen hen, en de massaal tolerante sociaal-imperialistische staat in de gelederen van de arbeidersklasse.
LikeLike