Over het scherm rolden …. (juni 2020)
De massale revolte in de Amerikaanse steden laat zien dat het einde nadert van de ideologische en fysieke onderdrukking die de wereldbourgeoisie kan opleggen aan de bevolking onder het voorwendsel van het Corona-virus. Afgelopen met:
- “Omdat we dat met zijn allen besloten hebben” (Klaver),
afgelopen ook met - de door Trump verspreide mythe dat dit alles het werk zou zijn van Anti-Fa,
of - de wanhopig ophoog gehouden bordjes met ‘Black Lives Matter’ (door de PvdA in Nederland destijds op toermee gestuurd omdat ze in de VS de Democratic Party steunden tegen Trump, en ook nu weer deelname aan de verkiezingscampapagne),
afgelopen met - het alleen maar racisme en anti-racisme zien in wat in feite een beweging is in antwoord op massa-ontslagen, gedwongen werken in een onveilige omgeving, op de ellende onder werklozen.
We hebben twee artikelen vertaald die opvielen: De volgende brand (van een radencommunistische groep in de V.S.) en een pamflet, Viva la revuelta!, verspreid onder Latinos, dat waarschuwt dat de revolte zich niet door Trump een anti-fa-stempel moet laten opdrukken.
De volgende brand
De moord op George Floyd door de politie van Minneapolis leidde tot massale protesten in de hele VS, met rellen en plunderingen tot gevolg. Miljoenen mensen gaan de straat op om hun woede en frustratie te uiten, maar de massa’s komen niet alleen in opstand vanwege de moord op Floyd. Floyd’s vermoording was alleen maar de vonk die de opgestapelde brandstof aanstak van frustratie, over de meedogenloze uitbuiting, het structurele onrecht en de algemene ontreddering die de huidige stand van zaken met zich meebrengt. Terwijl de COVID-19-crisis miljoenen proletariërs werkloos en zonder middelen van bestaan achterliet, trappen veel commentatoren in de moralistische val en veroordelen zij de demonstranten die gebouwen in brand steken en plunderen. Stilzwijgend kiest men de kant van de burgerlijke staat die de gewelddadige levensomstandigheden afdwingt en een gewelddadig antwoord creëert, maar zoals de Franse socioloog Emile Durkheim opmerkte, onthult een misdaad een behoefte, een onderliggend maatschappelijk probleem. De plundering onthult het algemene gebrek aan toegang tot goederen en het vuur is het vuur dat brandt in de harten van miljoenen onderdrukte en uitgebuite mensen. Allen worden opgeofferd om de kapitalistische economie te redden die door de COVID-crisis is getroffen, hetzij door terug te keren naar het werk met het risico op besmetting door het coronavirus, hetzij door de massa’s arbeiders die worden ontslagen om de dalende winstcijfers te compenseren.
“De bourgeoisie van de hele wereld, die zelfgenoegzaam kijkt naar het bloedbad na de strijd, is met afschuw vervuld van de ontheiliging van gebouwen!” (Karl Marx)
Van de burgerlijke pers en politieke commentatoren wordt niet anders verwacht dan dat zij de golf van opstand tegen hun meesters veroordelen. Maar er werd minder verwacht dat linkse activisten niet alleen de rellen veroordelen, maar ook samenzweerderige geruchten verspreiden en verkeerde informatie over het geweld dat door externe oproerkraaiers zou worden aangewakkerd. Sommigen beweren ronduit dat het een fascistisch complot is om het protest in diskrediet te brengen. Dit verraadt alleen maar de kleinburgerlijke en bestuurlijke bureaucratische ambities van veel activisten, wanneer zij de brandstichting van kleine bedrijven, winkels en familiebedrijven afkeuren: het is nu duidelijk dat zij de vijanden van de arbeidersklasse zijn.
Maar wij zijn niet alleen uit op uitbarstingen van geweld, zoals in Griekenland en Frankrijk zijn geconstateerd, het oproer kon de bedrijven niet bereiken en heeft dus geen revolutionair resultaat. Wij wensen dat het oproer de productieplaatsen bereikt en zich aansluit bij de al in moeilijkheden verkerende arbeiders, en dat er strijdbare comités, stakingsvergaderingen en fabrieksraden ontstaan; het doel is een nieuwe Algemene Arbeidersbond te creëren. Daarvoor moet de opstand zich bewust worden van zichzelf als een politieke kracht van op klasse gebaseerde verandering, en daarvoor moeten revolutionaire communisten zich overal aansluiten bij het protest, de standpunten en de kritiek van de communisten verdedigen. We twijfelen er niet aan dat de opstand al radicalen heeft voortgebracht, maar zoals we in Frankrijk hebben gezien, was het niet genoeg, ze hebben kritische steun nodig, om duidelijk de onderliggende systemische onrechtvaardigheid te identificeren die tot de opstand heeft geleid.
“Het wapen van de kritiek kan de kritiek op de wapens niet vervangen.” (Kritiek op Hegel’s filosofie van het recht, Karl Marx)
Racisme is geen calamiteit die uit de lucht komt vallen, of een gevolg van “de menselijke aard”. Het wortelt in de kapitalistische productieverhoudingen en zal alleen sterven met het onteigenen van de bourgeoisie en de socialisatie van de productiemiddelen. Het is de meedogenloze marktconcurrentie die het kader van dit systeem vormt en die ons bewustzijn vormt en ons tegen elkaar opzet. Het is op deze voedingsbodem dat het racisme welig tiert.
Bron: The Fire Next Time, verschenen in (in construction) The Internationalist, political science, marxism, council communism, 2-6-2020.
Commentaar van Arbeidersstemmen: het doel van een Algemene Arbeidersbond (de A.A.U. verbonden aan de K.A.P.D. van de jaren 1920) komt ons merkwaardig voor in het licht van de latere ontwikkeling van deze organisatie. Zie met name Massa- en minderheidsorganisatie. In de V.S. kent men deze latere ontwikkeling niet en hangt men nogal aan de opvatting van Otto Rühles A.A.U.E. en probeert men met de I.W.W. of soortgelijke alternatieve bonden, massa-organisaties te scheppen. We komen hier nog op terug.
Viva la revuelta!
Na nog een nacht van opstand in de straten van de Verenigde Staten na de moord op George Floyd, kondigt president Trump vanuit een bunker in het Witte Huis aan dat hij “Anti-Fa” zal aanmerken als een terroristische organisatie. Deze benaming beoogt een spontane, veelzijdige beweging tot een organisatiete te reduceren, waarbij niet alleen een ideologie, maar ook een hiërarchisch functioneren volgens de logica van de staat wordt toegekend.
Opnieuw wordt het terrorisme gebruikt als een alibi voor de criminalisering van brede sectoren in de strijd, die op zijn beurt het “antifascisme” volledig te boven gaat. Maar naast het aan de kaak stellen van en het bestrijden van de opmars van de repressie die dit betekent, is het noodzakelijk om de polarisatie die wordt nagestreefd binnen de strijd te verwerpen. De valse keuze tussen economie en leven, opgelegd door Covid-19, heeft geleid tot een heropleving van de klassieke burgerlijke polarisatie tussen economisch liberalisme en staatsinterventie. Deze laatste is op zijn beurt weer op verschillende manieren geregeld, afhankelijk van de regio. Over het algemeen is het zo dat er wordt gesproken van een progressieve en rechtse aanpak, en zelfs van het fascisme, zoals in Brazilië en de Verenigde Staten. Wij zien het beroep op het antifascisme niet toevallig als een poging tot het kanaliseren van een opstand die zij niet kunnen beheersen.
Hoewel het straatantifascisme (de Antifa), van het straatvechterstype dat de confrontatie aangaat met de neonazistische bendes, die in de Verenigde Staten en Europa veel voorkomen, niet identiek is aan het militaire en staats-antifascisme (van “de good guys”) van de jaren dertig is, is het wel zijn erfgenaam. De zegevierende verdedigers van het officiële antifascisme hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog massaal arbeiders vermoord en vrouwen verkracht. En ze maakten rechtstreeks deel uit van de zegevierende regeringen die, in naam van de strijd tegen het fascisme, talloze landen hebben onderworpen aan een democratisch kapitalistisch regime waar geen protest meer zou mogen zijn omdat wij vrij zouden zijn en wij slechter af zouden zijn als de anderen hadden gewonnen.
Fascisme en democratie zijn altijd complementaire politieke systemen geweest die de belangen van de rijken dienden. Wanneer de democratie de strijd van de uitgebuitenen en onderdrukten niet kan bedwingen, of gewoon om ons op afstand te houden, neemt het kapitaal zijn toevlucht tot meer wrede vormen. Deze methoden, die geacht worden de voorrechten van de fascisten te zijn, maken tegenwoordig deel uit van elke regering die zich vrij en antifascistisch verklaart en ze zijn openlijk totalitair: moorden zoals die op George Floyd of de miljoenen doden door toedoen van de politie in elk land, slavenarbeid als noodzakelijke aanvulling op de arbeidsmarkt en discipline in scholen, gevangenissen en psychiatrische inrichtingen. Toch noemt geen enkele president zichzelf een fascist, maar het tegendeel!
Nu de democratie een totalitaire controle over het sociale leven is geworden, heeft het fascisme als een systeem van overheersing zijn betekenis verloren. Natuurlijk zijn er nog steeds nazi’s en fascisten, maar zij zijn niet degenen die aan de touwtjes trekken, zij zijn een probleem van de straat en moeten elke dag op straat worden bestreden. Maar antifascisme als politieke optie is een farce. Vandaag de dag dient het, net als in het verleden, alleen om de onderdrukten en de onderdrukkers, de uitbuiters en de uitgebuitenen, de heersers en de heersers te verenigen. In naam van het antifascisme worden we opgeroepen om ons aan te sluiten bij de volkerenmoordenaars van vandaag: de progressieve of linkse heersers van welk land dan ook, die evengoed bloed aan hun handen hebben. Of bij de erfgenamen van het stalinisme en het genocidale maoïsme.
Het probleem is niet rechts of links. Het probleem is het kapitalisme, het is de democratie. Je hoeft je niet aan te sluiten bij het antifascistische front om de fascisten te bestrijden. Wat ons verenigt is een gemeenschappelijk optreden overal tegen datgene wat ons uitbuit en onderdrukt, tegen de wortel van het probleem: privé-eigendom, geld en de staat.
In de straten van de V.S. mengen zwarte proletariërs zich met blanke en Latino proletariërs. Ze hebben in minder dan een week tijd het beklemmende dagelijkse leven uitgedaagd. Om dit op één enkele beweging te schuiven, zoals Trump en zijn entourage dat willen, of om de oppositie achter een deel van deze uitspraken te willen krijgen, laat slechts zien hoe goed deze twee tegengestelde fracties in de politiek op elkaar ingespeeld zijn, in de manier waarop ze deze marktwereld besturen.
Laat Trump noch de beulen waar dan ook ter wereld aan ons de doelstellingen en ontwikkelingen van onze strijd opdringen!
De staat is een terrorist!
1 juni 2020
(bron: anoniem pamflet, toegezonden door ‘Proletarios internacionalistas’)
arbeidersstemmen 