De komende Kamer-verkiezingen zijn een zegen voor de parlementaire democratie. Nu de ‘burger’ zijn stem eindelijk mag uitbrengen is dit is de gelegenheid bij uitstek om de bevolking in te peperen dat het ‘volk’ regeert. Na de verkiezingen is het verder ‘eigen schuld’; toch op de verkeerde partij gestemd. Daarmee zijn verkiezingen voor de echte heersers vooral geschikt om hun werkelijke macht, de dictatuur van het kapitaal, te verbergen achter de ‘democratie’.
Nieuwe partijen
Om het feest van de democratie te vieren, nemen aan deze verkiezingen weer een aantal nieuwe partijen deel, die wel eens – niet voor het eerst – bestaande partijen kunnen verdringen. En die zelfs regeringspartij kunnen worden: de BBB en NSC. PvdA en Groen Links nemen gezamenlijk deel op één lijst, ook weer een kanshebber op regeringsdeelname. Niet toevallig staan al deze partijen in het politieke midden, terwijl traditionele middenpartijen zoals CDA en D66 volgens de voorspellingen veel zetels in de tweede kamer zullen verliezen.
Alleen de VVD, schijnt zich van de regeringspartijen te kunnen handhaven, vooral dankzij stemmen uit de Tesla rijdende en villa’s bewonende kleinburgerij. Deze nieuwe, hoogopgeleide kleinburgerij is sinds de jaren 1980 met name door de VVD vetgemest met topsalarissen, winstgevende staatsopdrachten, woekerhuren enz. Dit is gefinancierd door o.a. ontslagen, loonsverlagingen, bezuinigingen op allerlei zorg en afbraak van de sociale huursector. Deze kleinburgerij weet precies dat zij het grootkapitaal en zijn partijen (waaronder ook CDA en D66) uit de hand moet vreten om haar leventje ongestoord voort te zetten.
De publieke opinie
De ‘publieke opinie’ bestaat sinds de opkomst van de burgerlijke klasse uit de verzamelde meningen van het kapitaal. Tegenwoordig komt de publieke opinie niet alleen voort uit de burgerlijke massamedia, maar ook uit de ‘sociale’ media en de daarop opererende betaalde en vrijwillige trollenlegers. De politieke partijen richten zich alle op deze publieke opinie. Ook hier is het massabewustzijn niets anders dan het bewustzijn van de heersende klasse. Het politieke massabewustzijn is de platte weerspiegeling van de maatschappelijke en economische werkelijkheid van de kapitalistische klassenmaatschappij.
Aan de linker- en rechterzijde van de burgerlijke politiek is ook plaats voor geluiden die de belangen van de uitgebuiten en onderdrukten schijnen weer te geven. Schijnen, want het moet wel ‘realistisch’ blijven, dus aangepast aan de sociale werkelijkheid en inpasbaar in de burgerlijke politiek. Het bewustzijn van de heersende klasse, neemt aan de randen van de burgerlijke politiek de vormen aan van ideologieën zoals het reformisme en leninisme aan de linkerkant, en aan de rechterkant het flirten met het traditionele facisme en nationaal-socialisme. Uit ’ras’, religie, volk en natie brouwt elke ultralinks en ultrarechts partijtje zijn eigen populistische sausje: van ‘intersectionalisme’ tot ‘eigen volk eerst’ en van ‘strijd tegen het kolonialisme’ tot ‘nationale bevrijding’.
Poppenkast
Na de verkiezingen, komt de formatie met zijn onvermijdelijk ‘compromissen’. De kamer verschijnt weer als wat ze is: aanhangsel van de regering. De ambtelijke organisatie en de daarmee innig verstrengelde lobby-organisaties verbergen hun verantwoordelijkheid voor het ontwikkelen en uitvoeren van de staatspolitiek achter de ‘democratisch gekozen’ regering. De poppenkast is weer compleet. De volgende voorstelling kan beginnen.
De zorgen van alle parlementaire partijen over de ‘kloof tussen burger en politiek’ en die over de ‘bestaanszekerheid’ , verbergen niets anders dan hun vrees dat de klassenstrijd van de kant van het kapitaal en zijn staat zal worden beantwoord door proletarische klassenstrijd.
Natuurlijk kan het fundamenteel anders. Maar dat veronderstelt dat de macht verschuift van kapitaal naar arbeid, en dat uiteindelijk op basis van een door de arbeiders beheerst bedrijfsleven, de ‘associatie van vrije en gelijke producenten’ productie en distributie regelt op grondslag van het maatschappelijk gemiddelde arbeidsuur. Maar dat is niet het onderwerp van dit artikel. Hier gaat het over enkele thema’s in de verkiezingen die de arbeiders direct raken.
1. Immigratie
Tot opluchting van de heersende politiek, is de immigratie weer een belangrijk thema. De politiek van doelbewust te weinig opvangplaatsen voor vluchtelingen (‘vol = vol’) en het gedoe met de wet die onwillige gemeenten kan dwingen voor opvang te zorgen, betaalt zich nu uit in stemmenwinst voor de middenpartijen en ultrarechts.
Het volstaat om ons te herinneren dat destijds voor Oekraïense vluchtelingen moeiteloos plekken beschikbaar kwamen. Dat paste precies in de indirecte oorlogsdeelname van de Nederlandse staat via de Oekraïne. Nu Oekraïne aan de EU uitlevering van deserteurs vraagt, drogen de plekken voor vluchtelingen uit Oekraïne plotseling op.
Met het toenemen van oorlogen en stijgende voedselprijzen wereldwijd, neemt het aantal vluchtelingen toe. Wanhopige mensen kunnen niet gestopt worden. De push-backs, de overvolle kampen in Griekenland, de door de EU gesubsidieerde concentratiekampen in landen ten zuiden van de Middellandse Zee en het op allerlei manieren uitbuiten, verkrachten, mishandelen en vermoorden van vluchtelingen door de regimes aldaar, laten zien wat ‘mensenrechten’ waard zijn voor de EU.
Wat de burgerlijke politiek niet vertelt, is dat de Nederlandse economie immigranten nodig heeft. Vanwege de vergrijzing, maar ook omdat migratiewerkers goedkoper zijn. De eerste levensjaren en de opleiding zijn immers bekostigd door een ander land. Het zijn niet de arbeiders, het is de bourgeoisie die beslist of ze gebruik maakt van migratie-arbeid, van laaggeschoold tot uiterst hoog opgeleid. De arbeiders hebben slechts de keuze tussen ofwel zich laten verdelen door migratie, ofwel strijdende eenheid tussen arbeiders na te streven. Daarom:
- Solidariteit met proletarische en geproletariseerde migranten.
- Solidariteit met zowel Russische als Oekraïense deserteurs, met zowel Israëlische als Palestijnse deserteurs.
2. Milieu
Voor het kapitalisme zijn de milieuproblemen die het veroorzaakt, aanleiding voor twee soorten gedrag, vaak naast elkaar:
- Wanneer de burgerlijke staat ingrijpt, dan zoekt het naar duizend uitwegen, en uiteindelijk dreigt het met vertrek naar het buitenland.
- Waar de staat milieumaatregelen subsidieert, profiteert het van deze nieuwe afzet- en winstmogelijkheden. Belasting betalen om diezelfde maatregelen te bekostigen, wil het kapitaal vanzelfsprekend niet.
De zittende regering heeft een vele miljarden omvattend milieufonds bijeengeschraapt met bezuinigingen ten laste van de relatief steeds meer belasting betalende arbeiders en met staatsleningen ten laste van dezelfde arbeiders in de toekomst. Dit fonds (en nog andere fondsen), staat open voor het grootkapitaal, waaronder erkende milieuvervuilers als Shell en Tata Steel, en voor de ondernemende hoogopgeleide kleinburgerij (zie boven), zonder welke vorm van parlementaire controle dan ook.
Dit is geen typisch Hollandse krenterigheid, het is EU-beleid en Timmermans (PvdA) is het boegbeeld van de ‘Green Deal’, die het Europese kapitaal uit de afzetproblemen en het gebrek aan winstgevendheid moet trekken. Voor wie nog denkt dat ‘de rijken’ de kosten daarvan zullen betalen, de plannen van alle partijen die plotseling de ‘armen’ zeggen te ontzien, zijn uiterst vaag over hoe ze dit willen bereiken.
Waarom zouden de arbeiders ook worden ontzien, als die zelf niet in beweging komen en de strijd aangaan voor de verdediging van hun levenspeil?
Een bijzonder milieuprobleem is dat van de landbouwsector. Sinds het Verenigd Koninkrijk de EU heeft verlaten en Nederlandse bourgeoisie de rol van saboteur van de EU in haar eentje denkt te kunnen spelen (als schoothondje van de VS) gedoogt de EU niet langer het ontduiken van allerlei EU-regels op landbouwgebied. Na de boerenprotesten, georganiseerd door de landbouwlobby, met name Campina Melkunie, Rabobank, veevoerbedrijven, stallenbouwers, slachterijen, kunstmestfabrikanten, enz.) heeft deze lobby de BBB opgericht als nieuwe middenpartij ter vervanging van haar beïnvloeding van de politiek via met name VVD en CDA. Het doel, voortzetten van de politiek van geitenpaadjes, zal de boeren geen zekerheid brengen en het zal ook geen einde maken aan het feit dat het grootkapitaal in de landbouw zich enorm verrijkt op kosten van het boeren kleinbedrijf.
De arbeiders moeten begrijpen dat de boeren als (formele) bezitters van de grond (eigenaar is vaak de Rabobank) en als ondernemers, dus als kleinburgerij, zich niet los kunnen maken van het grootkapitaal. Dat is, zolang dit bestaat. De geïndustrialiseerde landbouw in de huidige gezondheids- en milieuschadelijke vorm is onverbrekelijk verbonden met lage lonen politiek. Het is alleen de arbeidersklasse die uit eigenbelang daaraan een einde zal maken door het agrarische kleinbedrijf de kans te geven zich aan te sluiten bij de ‘associatie van vrije en gelijke producenten’ (zie boven).
3. Bestaanszekerheid
Wat alle onderzoeken en onthullingen over de toeslagenaffaire verzwegen, is dat het criminaliseren, vertrappen en uitstoten van proletariërs zo lang bestaat als het kapitalisme bestaat. Denk aan de ‘bedeling’, de ‘werkhuizen’ en ‘heropvoedingskampen’. Toen volgden ‘stadssanering’ en ‘opbouwwerk’. En het werd even stil. Armoede ‘bestond niet meer’. Maar het kapitaal heeft permanent behoefte aan een onderlaag in het proletariaat dat kan dienen als afschrikwekkend voorbeeld voor de ‘normale’ proleten, die zich gelukkig kunnen prijzen dat ze geen bijstand of toeslagen nodig hebben, of die niet durven aan te vragen. Wie dit begrijpt, begrijpt ook de noodzaak van solidariteit van alle lagen en sectoren van de arbeidersklasse met de slachtoffers van de kapitalistische staat in de onderlaag van het proletariaat.
Onmiddellijk komen de sociale kwakzalvers met de oplossing: toeslagen, soms ook belastingmaatregelen en b.v. kinderbijslag, afschaffen en vervangen door ‘basisinkomen’, of verhoging van het minimumloon en daaraan gekoppelde uitkeringen en/of gratis kinderopvang en andere vergoedingen in natura, door allerlei lieden beschouwd als kenmerk van een sociale maatschappij. Beter gezegd: voedselbank-socialisme.
Dit alles gaat voorbij aan de vraag naar de hoogte van het basisinkomen, of minimumloon- en uitkeringen. Eenmaal in de regering zal elke partij graag beknibbelen op de totale uitgaven. Vanuit het standpunt van de arbeidersklasse is het zonneklaar dat elke ‘sociale’ maatregel negatief voor het proletariaat zal uitpakken die niet tot stand komt onder zware druk van arbeidersstrijd en onder zware druk ook wordt uitgevoerd door tegenstribbelende instanties. Sorry kinderen, voor wie nog geloofde in Sinterklaas.
Woningnood is een bijzondere vorm van bestaansonzekerheid. De zittende regering speelt hier de verloren onschuld en verbergt zich achter vleermuizen, mussen en stikstof-‘onzin’. Niet toevallig is woningnood in het voordeel van het vastgoed kapitaal dat door vorige regeringen op alle mogelijk manieren is bevorderd ten koste van de sociale huursector. Het is maar de vraag of een andere regering bereid is om de huisjesmelkers maffia te trotseren (Zadelhof haalde 2 miljoen op voor de VVD) en de wettelijke blokkades op te ruimen die woningbouw en doorstroming in de weg staan.
4. Zorg
De zorgkosten gaan voortdurend omhoog. Enkele oorzaken: de vergrijzing, de explosie van psychische problemen, verslavingsproblematiek en verwaarlozing van jongeren, vooral sinds de Covid lock-downs. Verder door prijsopdrijvingen en zelfgeschapen ‘schaarste’ van farmaceutische multinationals en andere toeleverende grootbedrijven, door de (nog maar gedeeltelijke) inhaalslag voor de lonen van het zorgpersoneel. Dat is op zich geen probleem voor het kapitalisme: de gezondheidszorg is een bedrijfstak die net zo goed of kwaad als elders winsten maakt en die van het personeel meerwaarde (onbetaalde arbeid) afperst.
De pijn zit bij andere kapitalistische sectoren die zien dat de afwenteling van de stijgende zorgkosten op de loontrekkenden de loonkosten die zij moeten betalen dreigt te verhogen. Het is dus door politieke beslissingen dat het aanbod van zorg gedeeltelijk achterblijft op de maatschappelijke behoefte. De belasting van mantelzorgers, zorgpersoneel, vrijwilligers en politie (verslaafden, verwarde personen) is overeenkomstig toegenomen en begint soms al werkgevers van b.v. overbelaste mantelzorgers in de weg te zitten.
De decennia lange onderbetaling van zorgpersoneel (en b.v. ook onderwijzers) heeft geleid tot personeelstekorten, die de bezuinigende staat nog extra van pas kwamen: “we willen wel, maar er is geen personeel”. Waarheen de gelden zijn verdwenen die ‘helaas’ niet konden worden uitgegeven, is onbekend. Gelukkig voor de Vrienden van Rutte zullen deze personeelstekorten in sectoren die bekend staan om relatief lage salarissen en enorme werkdruk nog jarenlang duren. Zo werkt nu eenmaal de arbeidsmarkt en de opleidingstrajecten duren jaren.
De “falende verzorgingsstaat” breekt een van de hardnekkigste ideologieën sinds de Tweede Wereldoorlog af. Zonder verklaring van de problemen vanuit het standpunt van de arbeidsklasse, zoals boven in aanzet, komt er echter niets beters voor in de plaats dan geloof in buitenaardse reptielen, gezondheidszorg shoppende buitenlanders en noodzaak van verdere bezuininigingen, eventueel gecombineerd met irreële verwachtingen van robotica of mogelijkheden van preventie in een wat een ziekmakende maatschappij is en zal blijven.
Twee oorlogen
De verkiezingen gaan niet over de twee recente oorlogen die prominent in de media verschijnen, die in de Oekraïne en die in het Midden-Oosten. Hier toont het Nederlandse nationalisme zijn ware kracht. Boven de verdeling in klassen staat de nationale eenheid tegen Rusland, de agressor, en hulp aan Oekraïne, het slachtoffer. Inmiddels zien we een door de VS zorgvuldig onderhouden loopgravenoorlog (Eerste Wereldoorlog) waarmee ze Rusland onder controle hopen te krijgen.
Ondertussen, geen offer is ‘ons’ te veel om materieel naar Oekraïne te sturen, ‘tot de laatste Oekraïner’. Hetzelfde voor het Midden-Oosten, al is het hier meer ‘tot de laatste Palestijn in Gaza’.
De terreur-aanvallen van Hamas tegen Israël leverden aanvankelijk dezelfde aanval-en-verdediging framing op. Maar inmiddels heeft de ‘onvoorwaardelijke’ steun aan Israëls ‘recht om zich te verdedigen’ plaatsgemaakt voor enige twijfel. Voor de tv-kijkers zijn er twijfels bij de Israëlische bombardementen op Gaza die de vorm aannemen van massavernietiging naar het voorbeeld van de Tweede Wereldoorlog. Voor de Nederlandse bourgeoisie zijn de twijfels ingegeven door Amerikaanse belangen: de oorlogen in het Midden-Oosten dreigen uit de hand te lopen door de roekeloze politiek van de fractie Netanyahu.
- De arbeidersklasse van geen enkel oorlogvoerend land heeft belang bij deze beide oorlogen. Deze oorlogen dienen de herverdeling van imperialistische invloedssferen.
- Evenmin zijn deze oorlogen in het belang van de arbeiders in Europa, de VS en de rest van de wereld.
- Overal betalen de arbeiders de kosten, met hun leven, met verminkingen, oorlogstrauma’s, verscherpte uitbuiting en onderdrukking.
- Het is aan de wereldarbeidersklasse om haar verdediging tegen de aanvallen van het internationale kapitaal op haar levenspeil op te voeren en tot een offensieve strijd om de macht te maken. Ook als dat leidt tot de nederlaag van de ‘eigen’ bourgeoisie in de imperialistische oorlog.
De revolutionaire minderheden van de arbeidersklasse zijn in de huidige periode te herkennen aan deze leuze van het revolutionaire defaitisme.
F.C. 5-11-2023
arbeidersstemmen 
[…] Verkiezingen in Nederland: uitverkoop van loze beloften […]
LikeLike